Τέμβριου Αθηνά: Ποιήματα (Δείγμα γραφής)

 

Το αίνιγμα

Σαν έγειρα στη γη να πάρω δύο στίχους
είδα τα κόκαλα τους άσπρα στον ήλιο.
Η σάρκα χαμένη όπως ετάχθη,
μόνο η ψυχή φτερούγιζε στον άνεμο
με της βροχής το άσμα το γνώριμο
πριν ταξιδέψει στο τέλος του Χρόνου
πριν η Εικόνα να ξεθωριάσει
αντίκρισα το αίνιγμα στο φως
καθ’ομοίωση της αρχαίας πνοής
με συνάντησε ο τρίτος στίχος
στους ήχους της σιωπής τoυ κόσμου.

Ήταν ο μόνος τρόπος να αναληφθώ.

 

(Ανάμεσα στους Ήχους / 2017)

 **

Της Ύπαρξης και της Αγάπης

 

Να προσμένεις την Άνοιξη που σε φιλεύει φως.
Έρχεται, φεύγει, σου χαρίζει καλοκαιριά,
την γλύκα του φθινοπώρου, του χειμώνα
συλλογισμούς και το βαρύ χρέος
ν’ αντικρίσεις σαν άλλος άνθρωπος πια
στο βαθύ γαλάζιο, κύκλο αέναο. 

**

Στο Περιστέρι

 

Σαν σ’ άφησαν ελεύθερο, δεν συνέβη κάτι σπουδαίο.
Απλά, σε κυνήγησαν ως έδεσμα.
Σ’ άλλα μέρη σε αφανίζουν σταδιακά,
μην σκορπίσεις τον θάνατο, όπως τα τρωκτικά
σε άλλες εποχές κι εγώ που φοβόμουν, χάρηκα.

Κατά καιρούς σε αναμένουν
από συνήθεια, ελπίζοντας πως φτερουγίζεις
μαζί μ’ επιθυμίες κι ονείρατα.
Όπως όταν δένανε στα ισχνά σου πόδια
ανθρώπινο μήνυμα και ταξίδευες
ώρες και μέρες.

Τα Θεία μηνύματα πως τα μετέφερες
παραμένει μυστήριο
για απομυθοποίηση ή για έρευνα
διδακτορικού φοιτητή.
Τα λευκά περιστέρια μονάχα,
τα άλλα φέρουν κακούς οιωνούς.

Κρύβεις στο φτέρωμα σου πνεύμα θεού,
κι ας μη το γνωρίζεις.
Όταν οι άνθρωποι έγραφαν ιστορία
θα πετούσες αγέρωχο μες στο γαλάζιο
και σ’ αναγνώρισαν μονάχα αυτοί
που έβλεπαν μέσα απ’ τα σύννεφα.

Το κλαδί ελαίας, δίχως ανάσα,
το μεταφέρεις αδιαμαρτύρητα, να ανασάνει η γης.
Ο άνθρωπος το χρέος το κληροδοτεί στη φύση,
απλουστεύει το δύσβατο πέρασμα της ψυχής
και τις στιγμές που πεθαίνει, οραματίζεται
να φύγει ανάλαφρος ωσάν λευκό περιστέρι.

 (Ήλιος και Άνεμος)

 **

Ακροβάτες

Ακροβατούμε σ΄ ένα σχοινί
ατενίζοντας τον ορίζοντα 
πάνω από τις θάλασσες, 
πάνω από τα βουνά 
συναντώντας μικρούς θεούς

η διαδρομή χαράζει το αίνιγμα, 
προδιαθέτει άσκηση 
για να μην πέσουμε, 
μην διακοπεί το ταξίδι και 
συναντήσουμε το κενό 

ακόμη μια φορά
σαν πριν απ΄ την γέννησή μας, 
απ΄ το σκοτάδι στο φως, 
αιώνια, κυκλικά, με στιγμές 
π΄αγαπήσαμε 

 

ΦΥΓΑΣ

 

Είσαι κρυμμένος στην τελευταία 
γωνιά του δρόμου.
Ο φόβος κυρίαρχοςσε πνίγει. 
Χαιρέτα τον άνεμο, σε προσπερνά.
Χαιρέτα την κυρία με το ψηλό καπέλο. 
Σε ακολουθά κυρίως τις νύχτες, 
σου θυμίζει τη γέννησή σου.