Κώστας Κατσώνης: Ποιήματα (Δείγμα γραφής)

Ο ΠΟΙΗΤΗΣ

 

Ο ποιητής,

ένα ποτήρι ξέχειλο

από την πίκρα του κόσμου,

ένα σήμαντρο

που θ’ακούγεται πάντα

στις στράτες των ανθρώπων

πότε σιγότερα κι αλαργινά,

κιι άλλοτε με κλαγγιές και με γιούχα,

στο ίδιο πάντα μετερίζι.

καθώς τον ήλιο

που αυγαταίνει το αύριο.

 

**

ΤΑ ΟΝΕΙΡΑ

 

Ας παραμένουν τα όνειρα,

ας μην υλοποιούνται.

Ας απαλύνουν τους πονεμένους

οι προσδοκίες οι ανεκπλήρωτες.

Τουλάχιστον όσοι μπορούν και κάνουν όνειρα

μπορούν και να ζούνε.

Διαφορετικά,

το κακό θα’ταν με τη ζωή.

Διαφορετικά,

το κακό θα’ ταν για τη ζωή.

Για τον θάνατο θέμα δε θα’μπαινε πια.

 

**

 

Παιδική απορία

  
Ξέγνοιαστα παίζαν τα παιδιά

μες στου χωριού τα καλντερίμια.

Δεν άκουσαν ποτέ για προσφυγιά,

για όνειρα χαμένα, για συντρίμια.

 

Ξέραν παιγνίδια μπόλικα

και παίζανε στις γειτονιές τους,

όλα τα ζούσαν όμορφα κι αλλιώτικα

κι ήταν ολάνοιχτες στο γέλιο οι καρδιές τους.

 

Έτσι κυλούσε όμορφα η ζωή

στην Κύπρο τη θαλασσοφιλημένη,

ώσπου ζηλέψαν τα παιδιά μας οι «κακοί»

τη μέρα εκείνη την καταραμένη.

 

Τα ξέγνοιαστα παιδάκια του σχολειού

στην προσφυγιά βρεθήκαν σκορπισμένα

στη θύελλα του άδικου χαμού

πεντάρφανα πουλιά ξεκληρισμένα.

 

Σαν χελιδόνια σκόρπισαν

που’ χασαν ξάφνου τη φωλιά τους,

σαν ρόδα που οι άνεμοι τα σκόρπισαν

χωρίς να  κλέψουνε την ευωδιά τους.

 

Μα’ χουν  μιαν απορία στη ματιά

και τους μεγάλους πάντα θα ρωτάνε :

Ποιοι,  Θεέ μου, κάναν πέτρα την καρδιά

και τα παιδιά τα θέλουν να πονάνε;

 

 

**

 

ΕΜΠΟΔΙΟ

 

Οι χαμένες πατρίδες

κι οι χαμένες αγάπες

στέκονται πάντα μπροστά μας,

εμπόδιο κάθε καινούριας πατρίδας

εμπόδιο κάθε καινούριας αγάπης.

 

**

 ΔΕΙΛΙΝΟ

 

Ωδή στη ζωή,

ωδή και στον θάνατο.

Συμφωνία μεθούσα

στο χορό των πνευμάτων.

Συμφωνία δακρύουσα

στη μελαγχολία των κριμάτων.

Δειλινό,

αδέρφι μου.