Σοφία Τανακίδου: Ποιήματα (Δείγμα Γραφής)

Πόθος κρυφός

 

Πόθοι κρυφοί
ψάχνουν διέξοδο
Πάνω στα χείλη φιλιά
αγωνιούν να ματώσουν.
Δάκρυα απρόσμενα
ζητούν καταφύγιο.
Ερωτας τα πλάνεψε.
Στο σκοτάδι τα έριξε.
Μόνο σαν τον κοιτάν
φως αντικρίζουν.
Το χτες στη φωτιά,
του πόθου το αύριο ξύπνησε.
Του κόσμου τα λόγια
σκληρά κι εχθρικά,
μα θα 'ναι το φιλί
πιο καυτό ονειρεύεσαι.
Ζεστή η αγκαλιά
που βυθίζεσαι,
σαράντα τα κύματα
κι αφήνεσαι,
πριν να πνιγείς παραδίνεσαι,
στο πρώτο φιλί
κι αναδύεσαι.

 

**

Μια ερώτηση στην Άνοιξη

 

Ο χειμώνας δεν άφησε ποτέ
Άνοιξη μέσα μου!
Εσύ Άνοιξη
γιατί αφήνεις χειμώνα;

Μην απαντάς.
Ρητορική ερώτηση ήταν.

 

**

 

Κατάθλιψη

 

Το χρυσόψαρο στη γυάλα
είναι ανήσυχο απόψε.
Ψάχνει κάτω απ' τα χαλίκια
στις γωνιές του ενυδρείου
νά 'βρει φαγητό.
Δεν το τάισα νομίζω,
δε θυμάμαι από πότε
έχει μείνει νηστικό,
εδώ εξάλλου δε γνωρίζω
για το αν έχω φάει εγώ.

Το κοιτάζω, με κοιτάζει.
Το λυπάμαι, προσπαθώ,
μα δε μπορώ να σηκωθώ.
Κάπου θά 'βρει στο ενυδρείο
ίσως λίγο φαγητό.
Δε μπορώ να σηκωθώ,
και συγνώμη του ζητώ
μα εκείνο με κοιτάζει
με ένα βλέμμα τρομερό
σαν να με λυπάται αυτό.

**

Ποιος φταίει;

 

Και άκουσα το δέντρο που φώναζε:
Εγώ φταίω εγώ φταίω
που δε συγκράτησα τις φλόγες μέσα μου
που δε σας προφύλαξα
απ' την οργή της.

Και άκουσα τον άνεμο
που φώναζε:
Εγώ φταίω, εγώ φταίω,
που δε σίγασα,
που μανιασμένα
την έστειλα καταπάνω σας.

Και άκουσα τη βροχή που φώναξε:
Εγώ φταίω, εγώ φταίω,
που μακριά την καταιγίδα μου έστειλα
και την δική σας φωτιά δεν έσβησα.

Και άκουσα τον φταίχτη να φωνάζει:
Ποιος φταίει;
Ποιος φταίει;

 **

Μόνο οι δυνατοί

 

Το δάκρυ σου δεν τό 'δα
να κυλά.
Μου μίλησες για αυτό.
Δεν ντράπηκες.
Δε σού 'μαθαν οι άντρες πως δεν κλαιν;
Θα στό 'μαθαν.
Μα εσύ δεν είσαι απ' 'αυτούς.
Τους τάχα δυνατούς.
Εσύ είσαι δυνατός!!!
Για αυτό και κλαίς.
Για αυτό και δεν το κρύβεις και το λες.
Γιατί μόνο οι δυνατοί τολμούν και κλαίνε φανερά, όταν η ψυχή πονά.
Γιατί μόνο οι δυνατοί έχουν καρδιά.