Δημήτριος Γκόγκας: Ποιήματα (Δείγμα Γραφής)

 

1.           

 

Στο μικρό δωμάτιο,

μέτρησε τέσσερις

άσπρους τοίχους.

Ψηλά ο ουρανός.

«Ήρθε η Άνοιξη», σκέφτηκε.

Τους έβαψε γαλάζιους

και πνίγηκε στη θάλασσα.

 

2.           

 

Στο σκονισμένο κομοδίνο

είχε ξεχάσει τα σκουλαρίκια της.

Με χάλκινες ζωγραφιές.

               Σε κλουβί,

μικρά πουλιά

είχαν τα φτερά της.

Το ίδιο βράδυ

πέταξαν μακριά.

 

3.           

 

Ήθελε πάντα

να περπατήσει

κάτω απ΄ τους ήχους της βροχής,

με μια ομπρέλα να γέρνει

στον κυρτό της ώμο.

Κάποια ημέρα

έβρεχε πολύ

από το χάραμα,

πήρε απ΄ το μπαούλο την ομπρέλα,

την έβαλε με προσοχή στον ώμο,

η βροχή σταμάτησε ευθύς.

 

 

(Από την Ποιητική Συλλογή: 16 αριθμοί και 24 γράμματα / Ιδιωτική Έκδοση e-book / 2019)

 

**

ΑΤΑΞΙΑ

 

Όταν ξεκινά η περίοδος του κυνηγιού

Τα πουλιά κρύβονται στις φτερούγες τους

Οι άνθρωποι καμώνονται τους ήρωες

Οι σκαντζόχοιροι ντύνονται κάκτοι

 

Στο σπίτι υπάρχει πάντα νερό σε λαγούμια με δηλητήριο

Και τροφή γιομάτη καρφίτσες για τη μάσηση

Ώρες – ώρες ο παρακλητικός φωνάζει τον μέντορα

Κι ο πνευματικός σηκώνει τα χέρια ελέω θεού

Νίπτοντας τα χείρας επί των υδάτων

 

Τι μέρες και κείνες, οι μέρες του κυνηγιού

Η πατέρας λιοντάρι

Η μάνα αλεπού

Οι γέροντες κόρακες

Τα αδέλφια περιπλανώμενες ύαινες

και η πολιτεία

νεκρωμένος ιστός αράχνης από κανόνες και νόμους.

Αταξία

 

Οι νεκροί με τους ζωντανούς και τανάπαλι.

 

Από την Ποιητική Συλλογή «Τραύματα και Λόγοι» που συμπεριλήφθηκε στη Ομαδική Συλλογή: Απανθίσματα των εκδόσεων Διάνυσμα /2018)

 **

ΟΡΑΣΗ

Μέσα στην ερημική πόλη που ζούσε 
στο καψαλισμένο μυαλό του φύτρωναν πυκνόφυλλα δένδρα 
δάφνες τα έλεγαν έγραφε στους τοίχους. 
Μασώντας τα φύλλα τους,
ένιωθε την πίκρα της ερήμου σαν την πίκρα της μοναξιάς 
κέρναγε τον εαυτό του πάνω στο ασημοκέντητο τσεβρέ, 
ένα πιατάκι γλυκό κι ένα φεγγάρι στο μπράτσο ραμμένο σταυροβελονιά
να μην αιμορραγεί -που καιρός για έξοδα στα νοσοκομεία-
Πέρσι το καλοκαίρι – και φέτος το ίδιο συνέβη- 
απέναντι στην άλλη φάση της πανσελήνου
με τους δαιμονισμένους γέλωτες 
μακρύ χέρι ενός ιδιώτη νόμου 
έπεφτε βαρύ και έσβηνε με γομολάστιχα τη μορφή της Άνοιξης. 
Τα φεγγάρια του Καλοκαιριού του άρεσαν πιο πολύ. 
Του άρεσαν περισσότερο τα χρώματα 
Του άρεσαν περισσότερα τα σχήματα
Μέσα στους χρόνους τα σχήματα των εποχών 
Και κείνος μια γραμμή μαύρη στο σχήμα του φόβου
Καθώς η σκιά της συκιάς λάκτιζε από τον τοίχο 
Η μορφή της –γυναίκα από πικραμύγδαλο-
έλιωνε στο πυρόξανθο της φωτιάς και του μίσους. 
Βέβαια αυτός έκλεινε επιμελώς τα μάτια
Η όρασή του ουδεμία σχέση είχε με το έγκλημα. 
Φόρεσε τα γυαλιά του για ν΄ αποκτήσει άλλοθι.

 

(Από την Ομαδική Ποιητική Συλλογή: Ταξίδια Πολύτιμα του νου / 2016 των Εκδόσεων Όστρια)

 

**
 
ΡΗΜΑΓΜΕΝΑ ΚΑΦΕΝΕΙΑ

 

Πάσχιζε ταλαιπωρημένο το βλέμμα

να δει τις χώρες  πίσω από τα γεμάτα βαγόνια με ανθρώπους

-μετανάστες τους λέγανε στα χαρτιά με κείνες τις πύρινες γλώσσες-

Κι εσύ, με την τεμαχισμένη σου ψυχή

κόχλαζες σα λάδι σε καρβουνιασμένο τηγάνι

ως αγκάλιασε σταγόνες βροχής.

Έσταζε και στα στήθια της γης το νερό του Φθινοπώρου.

 

Δεν είχες πλέον δύναμη το μαύρο χέρι να σηκώσεις

Το είχες ακουμπήσει πάνω στο θρυμματισμένο γόνατο

απ΄  την ορθοστασία της ξενιτειάς που έβριζες πάντοτε.

Δεν άντεχες το χέρι να απλώσεις, 

τα άσπρο μαντήλι λερωμένο μονίμως στη τσέπη

και ιδού

αξύριστος μέρες – συνεχώς είχες πένθος-

με τις τρίχες πουρνάρια στις αυλακωμένες πλαγιές,

δικαιολογούσουν κάποτε – κάποτε

κι έλεγες περιγελώντας,

ο αχνιστός καφές σε ξεκούραζε

στα ρημαγμένα καφενεία που σύχναζες τα βράδια.

 

 

ΩΡΑΡΙΟ ΕΡΓΑΣΙΑΣ

 

Δίπλωναν απ΄ την ασίγαστη κούραση

τα γόνατά του.

Τα πρωινά για την δουλειά

στην γιομάτη από εργάτες στάση του λεωφορείου

τρία στενά πιο κάτω

άφηνε στις πέντε τα ξημερώματα

από νωρίς, τον κρύο ιδρώτα να κυλήσει στον υπόνομο.

Τώρα ήταν σίγουρος

Η συγκατάβαση στον θάνατο

υποταγή στη ζωή του χρέωνε.

Έξι με δύο – μείον τις υπερωρίες-

Κατέβαλε τον φόρο εργασίας που του αναλογούσε

Από τις συχνές υποκλίσεις, καλό μπαστούνι έγινε!

 

 

(Από την Ποιητική Συλλογή : Ωράρια Επιστροφών/ Εκδόσεις Διάνυσμα/ 2015)